Jon Ladiang sadang duduak di kadai Datuak Cubadak Kantang. Lah dingin kopi-sakarek nan dipasan e, baru taraso kalau muncuang e taragak mangunyah-nguyah. “Ndak ado goreng, bakwan, kacang, atau batu bata bagai nan bisa den kudok ko?” Tanyo Sijon ka anak Datuak Cubadak Kantang nan wakatu itu manjago kadai.
“Habih, Da Jon. Lai ado ciek, tapi punyo urang pulo.” Jawek rang kadai.
“Apo tu?”
“Lapek.”
“Lai angek?”
“Hangek bana tantu indak, Da Jon. Nyo angek-angek salayang tu pulo nan sero.”
“Ambuang an lah agak ciek ka siko ha.” Pintak Jon Ladiang.
“Ndak bisa do, Da.”
“Ciek se nyoh, ba a kok ndak ka bisa pulo. Ndak ka bakurang bagai punyo urang tu dek nyo do.”
“Memang ciek pulo tingga lai, Da. Nan ciek ko pulo nan dipitaruahkannyo.”
“Ciek incek se nyo? Den sangko kok lai sagarobak tundo banyak e!” Lah mulai ndak masuak aka dunia ko taraso dek Jon Ladiang.
“Jankan ciek incek, sakarek se lai ka barabuik urang dek nyo. Bitu bana tuah lapek angek ko.” Jawek rang kadai.
“Ko yo heran den mah. Kalau buliah den tau, ko lapek ma nan ang musakuik ko? Kan lai lapek nan bisa dimakan, kan?” Sarengeh Sijon.
“Tantu iyo lapek nan bisa dimakan, Da. Memangnyo ado lapek nan dibuek untuak dikakok-kakok atau dicaliak-caliak se?” Agak sereang rang kadai manjawek.
“Yo ma tau kok dari ameh pulo lapek nan ciek incek tu dibuek. Dek bantuak itu bana lo nampak diden. Kok bitu…”
“Apo tu?,” tibo-tibo Cimporong Batuah manyolo dari lua kadai, “Ma lapek nan den kecek an tadi, jan sampai dibaok lalu lo dek Sijon tu. Paja agak lapa mah.” Sorak e.
“Jadi, itu lapek Da Cimp?” Kecek Jon Ladiang masih ndak picayo.
“Tabik lo salero ang dek nyo?”
“Da Cimp kan gitu. Den batanyo se nyo. Curiga se sakali.”
“Salamo ko den ndak pernah baretong ka siapopun do, Jon. Tamasuak ka wa ang. Tapi kalau pakaro lapek angek ko, yo ndak bisa den agiah ka wa ang do.” Kecek Cimporong.
“Memang lapek apo tu Da Cimp? Ko yo sabana heran den mah.”
“Beko den caritoan. Tapi, jan sampai bacakak pulo kito dek pakaro lapek angek ko ha?” Pintak Cimporong.
“Jadih, Da Cimp.”
“Iko bukan lapek sumbarang lapek.”
“Ba a dek mangko bitu?” Samakin heran Jon Ladiang.
“Lapek ko lapek kearifan lokal.”
“Lapek kearifan lokal?”
“Iyo.”
“Apo beda lapek kearifan lokal jo lapek biaso?”
“Lapek biaso sahari lah dingin e. Lapek kearifan lokal ko tigo hari masih angek. Saminggu baru mulai agak dingin saketek.”
“Raso e ma nan lamak?”
“Raso e samo se nyo, tapi kalau mambali ciek lapek kearifan lokal ko, kito ikuik terlibat dalam gerakan melestarikan budaya lokal.”
“Dima Da Cimp dapek an? Lai ndak lagu galeh se tu?”
“Sumbarang kanai se ang mah. Pai lah ang ka pasa. Nampak sado e mah. Ndak usah cameh-cameh jo penyusupan budaya asing kini lai. Ado gulai tunjang kearifan lokal. Gulai kambiang kearifan lokal. Gulai cancang kearifan lokal. Ado juo teh talua kearifan lokal. Tapai kearifan lokal. Sampai ayia kabasuah kearifan lokal ado juo. Kok ang nio, cirik kearifan lokal lai ka bisa dibuek.”
“Maleh den bajalan ka pasa tu, den mintak selah saketek lapek kearifan lokal Da Cimp tu yo.” Sasak Jon Ladiang.
“Eh, kan lah den kecek an tadi. Ndak ado crito e do.”
“Sakarek se ndak buliah?”
“Indak. Kok nio ang, bali ka pasa. Nan ciek ko ka den simpan untuak promosi wisata.”
“Basimpan baa pulo ko? Sabanta lai busuak nyo mah.”
“Bialah busuak. Namonyo se untuak pariwisata. Bungkuih se nan paralu nyo. Ang yo ndak tantu ciek alah e dek ang doh.”
“Yo mintak den ha. Sapatigo se den mintak nyo, lai bisa?”
“Indak, Jon.”
“Saparampek?”
“Indak, kecek den.”
“Kicok salayang se ndak juo buliah?”
“Indak!”
“Tega Da Cimp mancaliak den mati kelaparan dek pakaro manjago lapek angek kearifan lokal tu?
“Ma tau den.” (*)
