“Apo tulisan di baju tu, Jon?” kecek Datuak Cubadak Kantang ka Jon Ladiang nan mambaok galeh e ka kadai Mak Datuak. “Sagadang iko huruf e ha, batanyo juo Mak Datuak ka den lai?” Jawek Jon Ladiang sambia maonyohan tulisan di baju e tu ka muko Mak Datuak.
“Cubo wa ang nan mambaco e kini,” suruah Mak Datuk.
“A-ku Mu-sang dan Eng-kau In-duak A-yam,” jawek Sijon mambaco tulisan di baju e tu. “Iko gaya baju anak kini mah Mak. Kalau urang di Barat: Aku Romeo dan Engkau Juliet, atau bantuak urang di Jawa: Aku Rama dan Engkau Sinta. Ha, urang awak bisa pulo nyoh bantuak itu: Aku musang dan eng…”
“E yayai yo!” Solo Mak Datuak.
“Ambiak lah salai, tinggan se piti limo puluah ribu,” kecek Sijon.
“Baju e yo lai katuju diden. Tulisan e indak,” jawek Mak Datuak.
“Ba a pulo kok bitu?”
“Anggap selah kok iyo den musang. Nan disabuik engkau tu adolah induak ayam. Tantu lah bakatuntang se tiok sabanta? Ndak bitu mukasuik e?” Semba Mak Datuak.
“Nyo giko Mak Datuak. Ndak harus sampai ka situ lo dibaco. Nyo nan penting nagari wak ko bisa lo bantuak urang-urang lain tu. Bia ndak disangko awak ko ndak punyo warisan hebat pulo. Dek urang lai, dek awak ado. Bukannyo bitu?”
“Bialah den kahilangan pado mandapek.”
“Iko kain e nan rancak bana mah, Mak. Sajuak dipakai katiko paneh, hangek dipakai katiko dingin. Kama ka pai lai?”
“Lai bisa ang apuih tulisan tu, kain se nan paralu diden nyo. Asa lai tasorong ka badan, lah jadi diden mah.”
“Kalau kain nan rancak, bisa dicari kama-kama, Mak Datuak. Tapi nan tulisan e bantuak ko, payah mancari e.”
“Jadi ang manjua baju atau manjua tulisan ko?”
“Tagantuang salero, Mak. Ma nan nio bali baju, dapek tulisan. Nan nio bali tulisan, dapek baju.”
“Kalau bitu den ndak jadi mambali doh. Ang carian se baju polos untuak den ciek, baru den bali.”
“Ndeh, ambiak lah barang den agak ciek, Mak. Alun jua bali den lai ha. Samo-samo manolong se wak. Satangah se Mak bayia ndak baa juo. Pacah talua se alah mah,” Jon Ladiang maibo-ibo.
“Kok bitu, carian nan lain. Ndak katuju bana diden tulisan nan tadi tu.”
“Iko baa? Ndak ado tulisan. Cuma gambar,” kecek Jon Ladiang sambia mancaliak an salai baju lain ka Mak Datuak.
“Apo gambar e ko, Jon?”
“Gambar musang bagaluik jo ayam, Mak.”
“Ya Allah Ya Tuhan! Ba a dek musang jo ayam se baju ang daritadi ko?” Agak tabik rabo Datuak Cubadak Kantang.
“Kan lah den kecek an tadi, Mak,” jawek Sijon mambana. “Baju den ko tema nyo kini saroman Romeo Juliet tapi versi Minangkabau.”
“Kalau nan iko apo pulo gambar e Jon? Manga musang jo ayam ko lai ko? Bagaluik ka bagaluik juo nyo baru?” Kecek Mak Datuak baliak.
“Indak Mak. Iko gambar musang kanai sipak dek induak ayam mah,” jawek Sijon.
Tabulalak mato Mak Datuak mandanga jawek Sijon kanciang tu. “Tapi tadi kecek ang tema baju ang kisah cinta saroman Romeo Juliet. Satau den itu kisah cinta abadi, ba a dek tibo di versi Minang e sumbarang kanai se bantuak iko?” Datuak Cubadak Kantang mulai binguang.
“Mak Datuak berarti ndak pernah mambaco bana kisah Romeo Juliet tuh? Kan di bagian akhir tragis kisah e. Nan dalam versi Minang e yo bantuak itu, saroman baju nan Mak Datuak pacik kini tu, kanai sipak musang dek induak ayam. Ndak jauah bana beda e do.” Jawek Jon Ladiang.
“Kok bitu bialah den ndak babaju baru. Ndak saroman bagai jo urang lain tuh ndak baa diden doh. Ang kecek an bagai den ndak melestarikan kebudayaan lokal ndak baa juo juo doh.” (*)
Ilustrator: Graphirate
