JON Ladiang ka pai baburu ka Sawahlunto tapi anjiang e ndak nio dikabek.
“Sakali ko den kabek ang nyo ha. Mambana den ha!” pintak Jon Ladiang.
“Sakali den mangecek indak, yo indak!” jawek paja anjiang tu.
“Kanai galak an den dek beko dek kawan-kawan den. Masa iyo pai baburu mambaok anjiang lapeh bantuak iko se.”
“Jan ang samoan pulo den jo anjiang nan lain lai, Jon! Dima harago diri den kalau ang kabek den?!”
“Kan lai samo-samo anjiang wa ang jo anjiang nan lain tu mah! Dima pulo masalah e?” Heran pulo Jon Ladiang dibueknyo.
“Apak ang dek ang! Jan sampai rusak lo hubungan badunsanak gara-gara soal kabek-mangabek ko Jon! Katiko anjiang nan lain masih makan cirik, aden lah makan jo gulai cancang. Katiko anjiang nan lain tu baru pandai manyalak, aden lah hapal tambo Minangkabau.”
“Ndeh, jan bantuak itu bana, sasakali kan paralu juo ang bersosialisasi jo anjiang-anjiang lain.”
“Sakali lai ang samoan den jo anjiang lain, den pecat ang sebagai urang Minang!” Tabik lo paneh paja anjiang tu gara-gara Jon Ladiang.
“Ndak ka turun bagai harago diri ang dek nyo doh! Den jua sapuluah karuang padi untuak mambali tali jo kala untuak ang ko. Seharusnyo bangga wa ang dek nyo!”
“Indak den, pantek!” jawek anjiang tu sambia balari kancang-kancang. Alun sempat Jon Ladiang mangaja, anjiang tu lah ndak nampak kama pai e.
Alah sakaliliang kampuang Jon Ladiang mancari anjiang e, indak juo sarobok do. Antah kama paja anjiang tu manyuruak. Tiok ditanyo ka urang, ndak ado pulo nan tahu. Sabanta lai rombongan baburu ka barangkek lai, tapi paja anjiang tu tibo-tibo ndak nio pai. Padahal, tigo hari nan lalu lai ka sato pai keceknyo. Katiko ka dikabek lihia e jo kala, dibae balari kancang-kancang dek paja anjiang tu sakali.
Rombongan alah manunggu. Tingga Sijon surang se nan masih kalimpasiang mancari anjiang e. “Woi Jon! Ang ka pai ka indak ko?!” sorak Cimporong Batuah dari ateh bak oto pikap. “Kalau ndak tibo juo anjiang ang tu, jawi tu se nan ang baok pai baburu ha!” solo nan lain. Samak pulo pangana Sijon ko mancaliak urang-urang tu manyasak se taruih. “Lanjuik selah dulu, kanciang!” jawek e jo muko masam.
“Sabana anjiang paja anjiang ko mah.” Sijon marutok-rutok se surang bajalan baliak ka rumah e. “Den kok dapek diden paja anjiang tu beko, den banaman ka tabek. Caliak selah beko. Ndak bagarah bagai den doh. Lah habih saba den salamo ko mah!” Sijon samakin manjadi-manjadi rabo e.
Katiko Sijon duduak mangangkang di muko pintu sambia manyuok nasi, tibo-tibo lewat se paja anjiang tu balari-lari ketek di laman rumah. Bantuak ndak ado salah samo sakali. Sijon sangajo diam sajo ndak manyapo samo sakali. Icak-icak ndak tahu se nyo kalau paja anjiang tu lah tibo. Disuoknyo nasi e tu capek-capek. Sabana ndak saba nyo ka malakak anjiang tu.
“Tambuah, Jon! Sawahlunto masih jauah lai!” sorak paja anjiang tu mancimeeh. Sabananyo Sijon masih bisa manahan saba. Tapi, katiko anjiang tu taruih juo mambaliak-baliak an kecek, sabana ndak tatahan bana deknyo lai. “Den sangko kok ka iyo pulo pai baburu,” sorak paja anjiang tu, “lah sampai ka Makah den mancari dari tadi, kironyo makan lamak ang di siko. Ndak ang ajak-ajak bagai den do yo!”
“E pantek yo! Jan aden pulo ang gituan lai, hanjiang!” rabo Sijon sambia ma ampok an piriang nasi e. Untuang se anjiang tu lai capek mailak. “Bato, Jon! Patah salero Jon kini? Babuang-buang baa nasi ko!” cimeeh anjiang tu manjadi-jadi.
Langsuang dikaja e dek Sijon anjiang tu. Samakin Sijon mangaja, anjiang tu samakin jauah balari. Ndak lamo sudah tu lah sasak bana angok e. Mancaliak Sijon baranti, anjiang tu baranti pulo. Katiko dikaja dek Sijon, balari pulo nyo baliak. “Kamarilah ang kanciang!” sorak Sijon manahan sasak angok, “den elok-elok mangecek ha: Tolong kamari lah ang kini ko juo kecek den!”.
“Ndak den do! Beko ang kuruang den dalam kandang, tu ang lakak den jo tangkai sapu! Lah tau den pangana ang!” Sorak anjiang tu.
“Sumpah demi Tuhan ha! Ndak ka den lakak bagai ang do! Den nio mangecek elok-elok se nyo!” Baleh Sijon barusaho malunak-lunak an suaro e. Sabana e di dalam ati e ndak tatahan bana lai nio mamijak-mijak an kapalo anjiang tu.
“Kalau ang tangani den baa? Masuak narako amak ang lah?!” ancam paja anjiang tu.
“Indak ado ka den tangani ang do!” Sabana payah Sijon manahan-nahan ati supayo ndak tabik bana rabo e. Tapi anjiang tu masih indak picayo. Sijon pasti basijadi malakak e beko.
“Kalau indak juo ka siko ang, den kecek an rahasio ang ka urang sakampuang, kalau sabana e wa ang suko kuciang di rumah Pak Haji! Ndak bagarah bagai den doh. Caliak selah kalau ndak picayo ang!” Hariak Sijon.
“Jon, jon, jan bagarah jo ha! Mambana den Jon ha! Sagan barek den jo Pak Haji!” kecek anjiang tu sambia balari mandakek ka Jon Ladiang. Katiko paja anjiang tu lah tibo di dakek Sijon, langsuang nyo jilek-jilek kaki Sijon sambia manggoyang-goyangan ikua e kancang-kancang. “Mambana den yo, Jon. Jan wa ang sampaikan pulo curhat-curhat den tu ka urang kampuang ndak?” pintak paja anjiang tu sambia bagolek-golek di tanah sarupo biasonyo kalau paja anjiang tu nio ma ajak Sijon bagaluik-galuik.
Jon Ladiang sabana e alah baniaik bana ka malakak anjiang tu sajadi-jadi e, tapi antah baa pulo tibo pulo ibo ati e mancaliaknyo. Dulu pernah dilakak paja tu dek Sijon tigo hari tigo malam. Sudah tu ndak talok tagak dek nyo lai. Lah rabah se anjiang tu baminggu-minggu di dalam kandang. Ndak nio makan jo minum. Diagiah nasi kotak, ndak dimakan e. Dihonyok an teh talua, dipadian e se. Sapanjang malam paja anjiang tu hanyo maluluang-luluang manahan sakik badan e. Kok indak dek mangana-ngana itu, mungkin lah nyo pijak an kapalo anjiang tu sakali.
“Maafkan den yo, Jon…” kecek anjiang tu sambia malakok an badan ka Sijon nan sadang duduak manyanda di batang parawe sambia manurunan emosi e.
“Yo ndak baa do…” Jawek Sijon sambia manakua.
“Madok lah ang ka den Jon? Masih berang ang, Jon?”
“Pai main-main lah ang dulu yo. Den nio surang-surang se kini dulu. Nan jaleh den ndak ado berang ka wa ang lai. Den paralu manangan diri se sabanta nyo. Yo?” Jawek Sijon sambia manggusuak-gusuak kapalo anjiang tu.
“Den nio di siko se nyo, Jon. Den janji ndak ka manggaduah ang do. Bia den masuak ka kandang den surang. Kalau lah tanang ang, baru den kalua.” Jawek anjiang tu agak maibo-ibo.
Paja anjiang tu icak-icak takalok di kandang e. Tapi, sabana e inyo paratian se Sijon taruih. Mulo-mulo Sijon memang manakua se dicaliaknyo. Lamo-lamo taisak-isak se Sijon surang. Tabik ayia mato e.
“Jon? Dek apo ang?” Cameh pulo paja anjiang tu dibuek e. Dibae e mandakek ka Sijon. “Baa dek manangih ang Jon?” tanyo paja anjiang tu tapi ndak dijawek e do. Malah samakin taisak-isaknyo manangih.
“Lai ndak kanai tolak dek Sarah pulo ko?”
Sijon diam se. Katiko ditanyo dek anjiang tu sakali lai, baru dijawek e: “Iyo. Ndak nio nyo jo den doh.”
“Ha? Bilo se ang kecek an kalau ang suko ka inyo?”
“Malam tadi den sampaian… Kacau bana pangana den dek nyo sakali. Tu makonyo den nio bana pai baburu hari ko bia ndak tapikia itu se den taruih…” Jawek Sijon tasandek-sandek dek ibo ati.
“Ndeh, maaf bana den, Jon. Ndak tau den kalau bantuak itu caritonyo do. Ang ndak ado mangecek ka den do. Biasonyo kalau ado apo-apo ang langsuang curhat…”
“Yo ka baa juo lai…”
“Tu apo se kecek Sarah tu ka wa ang?”
“Maaf ya Uda Jon Leding. Sarah itu sebenarnya tidak suka sama manusia. Sarah sukanya sama anjiang. Itu keceknyo ka den.”
“Serius tuh? Lai ndak mantan pacarnyo nan lamo tu? Anjiang Pak Wali nan talingo e layua sabalah tu ha…”
“Iyo paja kanciang tu,” jawek Sijon.
Dek mandanga itu, paja anjiang tu langsuang balari kancang-kancang. Ditinggakan se dek nyo Jon Ladiang surang.
“Kama ang?” Sorak Sijon.
“Den turuik paja tu kini ko juo!” Jawek anjiang e.
Sijon langsuang tagak manyuruah anjiang tu babaliak. “Manga lo ang turuik. Kalau ndak nio si Sarah tu jo den, bia selah lai. Manga lo anjiang Pak Wali tu pulo nan ang turuik?!”
“Tanang selah ang di situ. Iko ndak urusan manusia lai do. Iko lah jadi urusan anjiang samo anjiang!”
“Padia selah lai kecek den!”
“Tanaaang selaah aang!” jawek anjiang tu taruih balari kancang-kancang manuruik an kandak ati e. (*)
Ilustrasi oleh @teawithami
